Θυμάμαι τα πουλιά στην Ιντιάνα, τα δειλινά, με πέταγμα αργό, χτυπούσανε των άστρων την καμπάνα και τα 'βλεπα -θυμάμαι- μόνο εγώ . . . Και δάκρυζα εγώ μόνο απ' τα παιδάκια κι έτρεμα σαν τον έρμο το λαγό Μοίραζε ο πάστορας-βοριάς κεράκια και τ' άναβα -θυμάμαι- μόνο εγώ . . . Κι έφευγε στις ταράτσες η σελήνη, στ' Άλφα Του Ταύρου μπάρκο μακρινό . και πριν χαθεί στης νύχτας τη γαλήνη ανέβαινα -θυμάμαι- μόνο εγώ. Και δάκρυζα ως το χάραμα στην πρύμνη, στις συναστρίες τ' Ονείρου ώσπου να βγω. Χανόμασταν στων κομητών τη δίνη και σώζομουν -θυμάμαι- μόνο εγώ. Γιατ' ήμουνα -θυμάμαι- από γέννα, δεντράκι επιβιώσαν στα καμμένα, οπου τ' αφήνει άκαυτο η φωτιά, γιατί φωτιά το καίει από παλιά.
και καλώς ήρθες!!!!! "Τα πουλιά στην Ιντιάνα".......είναι πολύ όμορφο δημιούργημα!!!!! Σου εύχομαι καλή συνέχεια!!!